2021’e geldik, beklenen olmadı ve 2020 kendini ikileyen sayılarıyla hayatımıza sihirli bir dokunuş yapmadı. Yılı kapatırken de ne idüğü belirsiz bir sevinç ve hissizlik arasında kaldık. Çocukken kutlanan yılbaşıların heyecanı nereden geliyordu? Çünkü insan sormadan edemiyor, insan eti ağır mı geliyor artık? Ben, kendimden bildiğimi, Y kuşağının yılbaşı denince neleri hatırladığına değinmek istiyorum bu hafta.&nbsp;Bu haftanın konusu olan hikâye nereden başlıyor? Eski hayalleri hatırlamaktan. Alttan alta bir şehrin temayla daha da kendisini sevdirmesinden. Albert Camus, Yabancı’nın son cümlesinde “Dünyayı, kendime bu kadar eş, bu kadar kardeş bulunca, anladım ki, eskiden mutluluğa ermişim. Hatta hâlâ da mutluydum.” der. Bu eşsiz sadelikteki cümle, bana 2020’nin son günlerini hatırlatıyor. Günlüğün orta sayfalarında, henüz bir yılın sonu olduğu anlaşılmayan sıradan bir tonda -aynı Camus’nun son cümlesinin bir kitabın son cümlesinin olduğu anlaşılmadığı gibi- kendimi mutlu olup olmadığımı düşünmeye zorlarken tek bir şeyi istediğimi fark ettim: kar. Biraz kar yağsa iyi olurdu. O zaman kesin mutlu olurdum. Üzerini karaladığım sayfa büyük bir şevkle kısa sürede dolar, masada işim biter, başka bir şeye geçebilirdim. Sonra fark ettim ki aslında o da değil istediğim: biraz sükût. Kar hikâyesi, sessizlikle beraber sağlanan estetik görüntüden olmalı. Ama sükûtun nasıl geldiği de önemli değil. Dijital bir yoldan bile olabilir. Örneğin; Y kuşağı, çocukken televizyon üzerinden topluma iletilen renkli yaşam stilleri, bir amaç veya hayal verirdi. O hayalde ileride “güzel yaşamak” yatardı.&nbsp;Hatırladıklarımızın ne kadarı İstanbul? Çoğu kısmı. Nasıl olmasın? Televizyondaki neredeyse herkes İstanbul’dan bağlanır, yılbaşı çekilişi için Nimet Abla’dan bilet alınır, televizyonun özel programları yine şehrin stüdyolarında çekilirdi. Cep telefonlarına atılan mesajlara ek olarak evlere yollanan tebrik kartlarının veya çekilen faksların çoğu İstanbul'dan imzalanmış olurdu. Yılbaşı parti demekse İstiklâl Caddesi bunun ışıklarla süslenmiş pistiydi. Tabii, eğlence denilince dansözlerin ve büyük isimlerin toplaşarak düet yapmak için sık sık ekranlarda gözüktüğü bir dönemden bahsediyoruz.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-12-28T00:30:56.234Z.png" alt="huysuz"><figcaption>Kaynak: 31 Aralık 1996 tarihli Cumhuriyet Gazetesi</figcaption></figure>Peki, 2020'lerin yılbaşı nasıl hatırlanacak? “Şimdiden bunu mu düşüneceğiz?” demeyin. Y kuşağının hatırladıkları yazdıklarımla sınırlı değil. Fakat hatırlananlar; “kendini sev”, "başkalarında bıraktığın intiba her şeydir"e odaklanarak 1980'lerden sonra patlayan iyi yaşam vurgusunun birer sonucu olabilir mi, mühim olan okuma bu. Eğer öyleyse zaman kavramını da düşünelim. Sosyolog Émile Durkheim, zaman kavramının bireysel deneyimlerle kalıplaştırılmaya yeterli olmadığını belirtmişti. Yani, kolektif duygularımızın meyvelerini sonraki yıllarda toplayabiliriz. Hatta, şehirde aldığımız aksiyonlarla 2020'lerle ilgili bırakacağımız anıları şekillendirmeye başlamış olabiliriz bile.&nbsp;

Aposto İstanbul

2020 kendini ikileyen sayılarıyla kapatırken de ne idüğü belirsiz bir sevinç ve hissizlik arasında kaldık. Çocukken kutlanan yılbaşılarının heyecanı nereden geliyordu? Buradan yola çıkarak ben, kendimden bildiğimi, Y kuşağının yılbaşı denince neleri hatırladığına değinmek istiyorum.

Nimet Abla ile ilgili hikayeler